- آقاگل‌زاده، فردوس و دیگران (۱۳۹۰)، سبک‌شناسی داستان بر اساس‌فعل، سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، سال 4، شمارۀ 1، صص 243-254.
- ارسطو (۱۳۵۷)، فنّ شعر، ترجمۀ عبدالحسین زرّین‌کوب، تهران: امیرکبیر.
- ارژنگ، غلامرضا (۱۳۸۷)، دستور زبان فارسی امروز، تهران: قطره.
- احمدی، بابک (۱۳۸۱)، حقیقت و زیبایی، تهران: نشر مرکز.
- احمدی، بابک(۱۳۷۰)، ساختار و تأویل متن، تهران: نشر مرکز.
- احمدی گیوی، حسن و حسن انوری (۱۳۸۹)، دستور زبان فارسی۱، تهران: فاطمی.
- بارت، رولان (1370)، عناصر نشانه‌شناسی، ترجمۀ مجید مجیدی، تهران: المهدی.
- پورنامداریان، تقی (۱۳۸۱)، سفر در مه، تهران: نگاه.
- جبری، سوسن و پرند فیّاض‌منش (1389)،کارکردهای زیبایی‌شناسی پیش‌آیی فعل در غزل سعدی، فصلنامۀ پژوهش زبان و ادبیات فارسی، شمارۀ 18، صص 113-141.
- حسن‌لی، کاووس (۱۳۸۳)، گونه‌های نوآوری در شعر معاصر ایران، چ2، تهران: ثالث.
- حسن‌پور آلاشتی، حسین و پروانۀ دلاور (1387)، عناصر سبک‌ساز در موسیقی شعر فروغ فرّخزاد، پژوهش‌نامۀ ادب‌غنایی (زبان و ادب‌فارسی)، سال 6، شمارۀ 10، صص 27-52.
- داد، سیما (۱۳۸۵)، فرهنگ اصطلاحات ادبی، تهران: مروارید.
- دانشگر، آذر (۱۳۹۴)، بررسی وجوه زیبایی‌شناسی فعل در بوستان، زیبایی‌شناسی ادبی، سال 13، شمارۀ ۲۶، صص 71-90.
- ذاکری، حامد (۱۳۹۰)، کاربرد هنری فعل در گلستان، پژوهش‌نامۀ فرهنگ و ادب، سال 7، شمارۀ ۲۶، صص 11-87.
- رجایی،محمّد‌خلیل (1353)، معالم‌البلاغه در علم معانی و بیان و بدیع، شیراز: انتشارات دانشگاه شیراز.
- روحانی، مسعود ومحمّد عنایتی قادیکانی (1395)، تقابل دوگانه در غزلیات عطّار نیشابوری، دوفصلنامۀ زبان و ادبیات فارسی، سال 24، شمارۀ 81، صص 201-221.
- شمیسا، سیروس (1372)، معانی و بیان 1، چ2، تهران:دانشگاه پیام نور.
- شنبه‌ای، رقیه (۱۳۸۹)، چگونگی استفاده از فعل در نثر گلستان (یک ویژگی خاص)، سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، سال 3، شمارۀ ۴، صص 86-101.
- صفوی، کورش (۱۳۸۳)، از زبان‌شناسی به ادبیات، ج۱، تهران: سورۀ مهر.
- عطّار نیشابوری (1386)، منطق‌الطیر، مقدّمه و تصحیح محمّدرضا شفیعی کدکنی، تهران: سخن.
- عنصرالمعالی، کیکاوس بن اسکندر (1371)، قابوس‌نامه، به اهتمام‌غلامحسین یوسفی، تهران: بنگاه نشر و ترجمۀ کتاب.
- فتوحی رودمعجنی، محمود (1397)، نظم نحوی و نقش‌آن در ادبیت سخن، فصلنامۀ مطالعات زبانی و بلاغی، سال 9، شمارۀ 18، صص 261-286.
- متّحدین، ژاله (1354)، تکرار، ارزش‌صوتی و بلاغی‌آن، مجلۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی مشهد، سال 11، شمارۀ 3، صص 51-56.
- مجوزی،محمّد و رمضان مجوزی (۱۳۹۶)،کاربرد هنری فعل در غزلیات حافظ، زیبایی‌شناسی ادبی، دورۀ ۸، شمارۀ ۳۳، صص 148-165.
- محمّدی، معصومه (1390)، بررسی و تحلیل نقش امر و نهی در آثار عین‌القضات همدانی، فنون ادبی، سال 3، شمارۀ 2، صص 139-150.
- معارف، مجید و دیگران (1391)، اسرار بلاغی‌حذف فعل در قرآن کریم و نقد ترجمه‌های فارسی آن، پژوهش‌نامۀ قرآن و حدیث، شمارۀ 11، صص 1-19.
- ناتل خانلری، پرویز (۱۳۸۸)، دستور تاریخی زبان فارسی، به‌کوشش عفّت مستشارنیا، تهران: توس.
- نیکخواه نوری و دیگران (1400)، بررسی‌توازن واژگانی در غزل سنایی، فصلنامۀ مطالعات زبانی و بلاغی، سال 12، شمارۀ 23، صص 205-234.
- وحیدیان کامیار، تقی (1375)، کنایه نقّاشی زبان، نامۀ فرهنگستان، شمارۀ 8، صص 55-69.
- ولک، رنه (۱۳۷۷)، تاریخ نقد جدید، ج۱ و 4، ترجمۀ سعید ارباب شیرانی، تهران: نیلوفر.
- وزیری، علینقی (۱۳۳۸)، زیبایی‌شناسی، تهران: دانشگاه تهران
- هاشمی، احمد (1388)، جواهرالبلاغه فی المعانی و البیان، ج1، ترجمۀ حسن عرفان، چ10، قم: بلاغت.
- یوسفی، غلامحسین (1363)، کاغذ زر، چ1، تهران: یزدان.
)