بررسی شیوه‌ی تلفظ مصوّت پیش از شناسه‌ی «ش» در

نویسندگان

چکیده

شیوه‌ی صحیح خوانش متون کهن، برای دریافت ویژگی‌های این متون بسیار مهم است؛ به‌ویژه که گاهی خوانش به‌هنجار در نمایاندن بلاغت متون تأثیرگذار است؛ از دیگر سوی شیوه‌ی خوانش به‌هنجار این متون، در آشکار ساختن وضعیت تاریخی زبان نیز سودمند تواند بود. نوشته‌ی پیش‌ِ رو مربوط به تکمیل شواهد مقاله‌ای است از سعید حمیدیان. مقاله‌ی یادشده درباره‌ی شیوه‌ی درست خوانش ضمیر پیوسته در جایگاهِ قافیه است. بر این اساس شکل صحیح خوانش شناسه‌ی «ش» (که در این نوشته تنها به این شناسه پرداخته می‌شود) در جایگاه قافیه به کسر درست است: آغوشِش (به‌جای آغوشَش) و... . در این بخش برخی نمونه‌های نویافته از متون به‌دست داده شده است تا دستِ‌کم در پژوهش‌های آینده‌ی زبان‌شناختی به‌کار آید. نیز در این‌جا برای تأیید چُنین خوانشی برخی دلایل دیگر در کنار نمونه‌های به‌دست داده شده، آورده می‌شود.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Pronunciation of “--sh” in the third person singular bound suffix

چکیده [English]

To receive the special features of classical texts, it’s necessary to read these texts in a right and methodic way, especially when sometimes this process affects the texts fluency. Correct reading of these texts, on the other hand, is more important in demonstrating historical features of language.
This paper is an effort in order to complete and support the evidence of Saeed Hamidian’s article. Mentioned paper is a study in the “right pronunciation of third person singular bound suffix in the Persian classic texts and rhyme position”. Based on this study, the correct way to “--sh” pronunciation, is “-e-sh” not “-a-sh”, for example “Aqhoşeş” (his/her embrace) instead of “Aqhoşaş”.
In this paper we add some new evidence from reliable sources and texts to pre-mentioned ones of Hsmidians, this new evidence can be used in future linguistic studies

کلیدواژه‌ها [English]

  • text reading
  • Rhyme
  • singular bound suffix
  • third person