- اصلانی، محمدرضا (1385)، فرهنگ واژگان و اصطلاحات طنز، تهران: انتشارات کاروان.
- باغینی پور، مجید (1383)، اقناع و برخی تدابیر آن: بحثی در سخنکاوی انتقادی، مجله زبانشناسی، ش 19، صص 67-88.
- بهزادی اندوهجردی، حسین (1378)، طنز و طنزپردازی در ایران، تهران: نشر صدوق.
- خیرآبادی، رضا (1392)، نقش تخطی از اصول گرایس در ایجاد نسل جدیدی از لطیفههای ایرانی، فصلنامه جستارهای زبانی، د4، ش3، صص 39-53.
- صفوی، کوروش (1383)، درآمدی بر معنیشناسی، چ 2، تهران: سوره مهر.
- محمودی بختیاری، بهروز و آدی بیک، آرزو (1388)، تلفن همراه بهعنوان رسانه مکتوب: مطالعه گفتمانی متون طنز پیام کوتاه فارسی، فصلنامه پژوهش زبان و ادبیات فارسی، ش 5، صص 175-198.
-Attardo, S. (2008). Semantics and Pragmatics of Humor. Oxford: Blackwell.
-Cutting, j. (2002). Discourse and Pragmatic, A Resource Book for Students. London and. New York: Routledge.
-Grice, H.P. (1975). Logic and Conversation, in P. Cole & J.L.
-Morgan (Eds.). Syntacs and Semantics: Speech Acts 3. New York: Academic Press.
-Mey, J. L. (2009). Concise Encyclopedia of Pragmatics. Second Edition. Elsevier Ltd.
-Raskin,V. (1985). Semantic Mechanisms of Humor. Dordrecht, the Netherlands: D. Reidel.